Unaczynienie łąkotek i ich potencjał regeneracyjny.
Dopływ krwi do łąkotek jest dostarczany przez gałęzie tętnicy przyśrodkowej dolnej, bocznej dolnej i środkowej tętnicy kolanowej, ponieważ penetrują torebkę stawu kolanowego.
Gałęzie te stanowią otaczający okołołąkotkowy splot kapilarny, gdyż penetrują na głębokość 2–3 mm w obrębie łąkotki, około 20–30% obwodu łąkotki przyśrodkowej i 10–25% obwodu łąkotki bocznej. (Rysunek 1)
W konsekwencji, pozostała część nienaczyniowej łąkotki centralnej jest odżywiana poprzez dyfuzję mazi stawowej.
Unaczynienie łąkotek jest różne i prowadzi kategoryzacji, gdyż wyróżniono strefy czerwono-czerwonej, czerwono-białej i biało-białej:
- Strefa czerwono-czerwona (R-R) reprezentuje obszar peryferyjny łąkotki zaopatrywany bezpośrednio przez splot kapilarny okołołąkotkowy. Obejmuje grube struktury więzadłowe z przyczepami do torebki stawowej.
- Biało-biała strefa wewnętrzną (W-W) jest nieunaczyniona ponieważ reprezentuje cienki, wklęsły, środkowy obszar chrząstki łąkotki z nieprzyczepionymi wolnymi krawędziami.
- Czerwono-biała strefa pośrednia (W-R) znajduje się pomiędzy czerwono-czerwonym obrzeżem a biało-białym obszarem centralnym ponieważ ma cechy tych dwóch pozostałych stref.
Ten układ przekłada się na to, że centralne dwie trzecie do trzech czwartych łąkotki jest zasadniczo pozbawione naczyń gdyż otrzymuje odżywianie jedynie poprzez dyfuzję z mazi stawowej.
Udowodniono, że uszkodzenia łąkotki będą miały różny potencjał gojenia, ponieważ to zależy od strefy naczyniowej w której się znajdują.
Uszkodzenia w czerwono-czerwonych i do pewnego stopnia czerwono-białych strefach mają możliwy potencjał leczniczy
więc ich regeneracja często dochodzi do skutku. W przeciwieństwie do tego, tradycyjnie uważano, że uszkodzenia w biało-białej strefie mają słaby potencjał gojenia i dlatego nie są zwykle uważane za podatne na naprawę.
Algorytm leczenia.
Obecne algorytmy leczenia w dużym stopniu opierają się na tych koncepcjach; niemniej jednak niedawne badanie przeprowadzone przez Chahla et al. wykazało obecność multipotencjalnych mezenchymalnych komórek progenitorowych zrębu i unaczynienie w biało-białej strefie łąkotki, co może wskazywać, że uszkodzenia w tym regionie mogą mieć lepszy potencjał gojenia niż wcześniej sądzono.
Ponadto niedawne badanie przeprowadzone przez Cinque et al. poparło ten pogląd i wskazało znaczącą subiektywną korzyść kliniczną w naprawie uszkodzeń łąkotki w strefie biało-białej.
O uszkodzeniach łąkotek przeczytasz
tutaj.
O zwyrodnieniach łąkotek przeczytasz
tutaj.
A o anatomii i funkcji łąkotek przeczytasz
tutaj.
