Badanie odbyło się w pięciu ośrodkach ortopedycznych w Finlandii w okresie od grudnia 2007 r. do marca 2014 r. Wszyscy pacjenci (146 osób) posiadali podejrzenie pęknięcia łąkotki na podstawie objawów i testów klinicznych. Pęknięcia które zostały później zweryfikowane zarówno na podstawie MRI, jak i artroskopii kolana. Pacjenci z widocznym początkiem objawów spowodowanym urazem lub z niedawną historią zablokowanego kolana - wykluczeni z badania. Wchodząc do badania, uczestnicy dostali informację, że będą mogli rozważyć ponowną operację 6 miesięcy lub później po zabiegu, jeśli nie uzyskają odpowiedniego złagodzenia objawów. Uczestnicy, wszyscy opiekunowie i osoby oceniające wyniki były nieświadome o przydzielonym leczeniu.

Oceny dokonano po 2, 6, 12 i 24 miesiącach. Podczas 24-miesięcznej obserwacji wszyscy uczestnicy przebadani klinicznie przez niezależnego chirurga ortopedę, który nie był świadomy przydziału leczenia. Standaryzowane badanie kliniczne obejmowało kliniczne testy łąkotki: test McMurraya, ból wywołany palpacją linii stawowej i ból wywołany wymuszonym zgięciem. Rejestrowano także zakres ruchu kolana, trzeszczkę stawu kolanowego, powiększenie kości, wysięk, lokalizację bólu w badaniu palpacyjnym i stabilność kolana.

 

W trakcie zabiegu uszkodzone i luźne części łąkotki usuwano. Do osiągnięcia stałej tkanki łąkotki przy zachowaniu jak największej jej ilości. Do operacja placebo symulowano przebieg, aby naśladować odczucia i dźwięki prawdziwej operacji. Uczestnicy również przetrzymywani w sali operacyjnej przez czas niezbędny do wykonania rzeczywistej operacji.

W przypadku operacji, jak i grup otrzymujących placebo, opieka pooperacyjna była świadczona zgodnie ze znormalizowanym protokołem. Określającym, że wszyscy uczestnicy otrzymują te same pomoce.Obie grupy wykazały wyraźną poprawę we wszystkich pierwotnych wynikach. Większość uczestników w obu grupach była zadowolona i zgłosiła poprawę bez statystycznie istotnej różnicy między dwiema grupami leczenia. Nie zaobserwowano różnicy między grupami w szybkości powrotu do normalnego poziomu aktywności lub częstości objawów mechanicznych. Nie stwierdzono również statystycznie istotnej różnicy między dwiema grupami w testach łąkotki podczas badania klinicznego.