Badanie odbyło się w pięciu ośrodkach ortopedycznych w Finlandii w okresie od grudnia 2007 r. do marca 2014 r. Wszyscy pacjenci (146 osób) posiadali podejrzenie pęknięcia łąkotki na podstawie objawów i testów klinicznych. Pęknięcia które zostały później zweryfikowane zarówno na podstawie MRI, jak i artroskopii kolana. Pacjenci z widocznym początkiem objawów spowodowanym urazem lub z niedawną historią zablokowanego kolana - wykluczeni z badania. Wchodząc do badania, uczestnicy dostali informację, że będą mogli rozważyć ponowną operację 6 miesięcy lub później po zabiegu, jeśli nie uzyskają odpowiedniego złagodzenia objawów. Uczestnicy, wszyscy opiekunowie i osoby oceniające wyniki były nieświadome o przydzielonym leczeniu.
Oceny dokonano po 2, 6, 12 i 24 miesiącach. Podczas 24-miesięcznej obserwacji wszyscy uczestnicy przebadani klinicznie przez niezależnego chirurga ortopedę, który nie był świadomy przydziału leczenia. Standaryzowane badanie kliniczne obejmowało kliniczne testy łąkotki: test McMurraya, ból wywołany palpacją linii stawowej i ból wywołany wymuszonym zgięciem. Rejestrowano także zakres ruchu kolana, trzeszczkę stawu kolanowego, powiększenie kości, wysięk, lokalizację bólu w badaniu palpacyjnym i stabilność kolana.