Dzieci widzące przewlekły ból (trwając minimm 3 miesiące) u swoich rodziców, mają obniżony próg bólu i większy wskaźnik objawów internalizacyjnych (lęk, wycofanie, somatyzacja).
Ciężko postawić jakieś wnioski na podstawie tego badania, ale wydawać by się mogło, że lepiej dzieciakom nie pokazywać, że nas boli. Nasuwa się też pytanie, czy to zwiększona katastrofizacja związana z bólem rodzica wpływa na kształtowanie się osobowości i temperamentu dziecka, czy też jest odwrotnie.
Spróbuje poszukać badań które zamiast przewlekłego bólu uwzględniają przemoc domową.
Siedemdziesięciu dwóch rodziców cierpiących na przewlekły ból i ich dzieci (w wieku 8–15 lat) wypełniły kwestionariusze oceniające ich katastrofizację pod względem bólu własnego i siebie nawzajem, własnego bólu i internalizujących objawów (wycofanie, lęk, somatyzacja) dziecka.
Dzieci wykonały zadanie ucisku zimnym przedmiotem w obecności rodzica. Rodzice i dzieci ocenili najgorsze natężenie bólu i własny niepokój dzieci podczas zadania.
Większy wskaźnik katastrofizacji dziecka w związku z bólem rodzica wiązał się z większym współczynnikiem katastrofizacji dziecka i rodziców w związku z własnym bólem. Katastrofizowanie dziecka w związku z bólem rodzica wiązało się z większym nasileniem objawów internalizacyjnych (wycofanie, lęk, somatyzacja) zgłaszanych przez dziecko i rodzica oraz większym nasileniem bólu przy ucisku zimnym przedmiotem u dziecka.
